قدیمی ترین روش حضور و غیاب را میتوان روش ضمنی ( کنترل چشمی روزانه ) دانست. روشی که در آن کارفرما یا مسئول واحد مربوطه، بطور مرتب در محل کار حضور داشت و فعالیت نیروها را نظارت میکرد. قدمت این روش به نخستین قرن های تاریخ مدرن بشریت برمیگردد. در این روش نیز، اصول کار مشابه روش های نوین کنونی بود. کار در ساعت مشخصی شروع میشد ( معمولا اول صبح )، زمان مشخصی به استراحت و تغذیه تخصص داشت و تا زمان تاریک شدن هوا کار ادامه میافت.

اندکی بعد چک لیست ها به عنوان سیستم حضور و غیاب مورد استفاده قرار گرفتند که لیستی از اسامی افراد بود، با تاریخی در بالای آن و محلی برای تیک زدن حضور نیرو. بعدتر سیستم کمی بروز شد و ساعت ورود و خروج نیز به آن اضافه گردید.

سیستم حضور و غیاب باز هم بروز شد و از سیستم هایی دستی استفاده میشد که به کارتهای کاغذی متکی بودند. مشخصات هر فرد روی کارت درج میشد و با استفاده از دستگاه تمبر زمان روی آنها مهر میشد.

نخستین شکل برنامه ریزی خودکار برای ساعت کار کارمندان، کارت پانچ بود که در سال 1725 توسط Basile Bouchon و با کنترل سوراخ های ایجاد شده در نوار کاغذی توسعه یافت.

بعد ها این طرح توسط Herman Hollerith بهبود یافت و پس از آن نیز شرکت IBM، دستگاه هایی برای ایجاد، مرتب سازی و جدول بندی کارتهای پانچ شده تولید و روانه بازار کرد. در دهه 1960 با ظهور کامپیوترها و امکان تحلیل داده ها توسط نرم افزار کامپیوتری، شرکت Mohawk Data Science، یک رمزگذار نوار مغناطیسی را معرفی کرد. سیستمی که بعنوان جایگزینی برای صفحه کلید ( پانچ کننده کاغذ ) به بازار عرضه شد و تا حدودی نیز موفق بود اما نتوانست کاملا جایگزین کارتهای پانچ شده شود.

اواسط دهه هشتاد اوج شکوفایی سیستم حضور و غیاب در قرن بیستم بود، معرفی، استفاده و رواج کارتهای مغناطیسی، روشی دقیق و ساده برای حضور و غیاب پرسنل. با ورود به قرن بیستم اما سیستم های بیومتریک مثل اثر انگشت، کف دست، تشخیص چهره، تشخیص صدا، عنبیه چشم و … نیز وارد بازار شدند.

از سال 2014، و همزمان با موبیلیته شدن تکنولوژی ها، اینترنت 4G و تجهیز موبایل ها به GPRS؛ موبایل ها نیز بعنوان ابزاری برای ثبت تردد کارمندان مورد استفاده قرار میگیرند.